ഉയർത്തെഴുന്നേല്പ്പ്

ഇടവപ്പാതി തൊട്ടുനനച്ച ഒരു വൈകുന്നേരം. അലസമായ ചിന്തകളെയും കെട്ടിപ്പിടിച്ച് ഞാൻ പുതപ്പിനടിയിൽ ചുരുണ്ട് കിടക്കുകയായിരുന്നു.

"അജയാ..."
ആരോ നീട്ടിവിളിക്കുന്നതു കേട്ട് ഞാൻ ചിന്തകളിൽ നിന്നുണർന്നു. കട്ടിലിൽ നിന്നെഴുന്നേറ്റ്  പൂമുഖത്തേക്ക് ചെന്നു.
മഴ അപ്പോഴും ഒരു ചെറുമൂളലോടെ ചാറുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വീടിനു മുൻപിൽ ആരേയും കാണാഞ്ഞതുകൊണ്ട് ഞാൻ മുറ്റത്ത് തെക്കുവശത്തേക്കിറങ്ങി അയൽക്കാരാരെങ്കിലും വന്നു നില്പുണ്ടോ എന്ന് നോക്കി- ആരേയും കണ്ടില്ല..

വെറുതെ തോന്നിയതാവും, അല്ലാതെ ആരാ ഇപ്പോൾ ഇങ്ങോട്ടേക്ക് വരാൻ?

അപ്പോൾ ഞാൻ കേട്ടതോ?
ഒരു പെൺശബ്ദം എന്നെ പേരുചൊല്ലി വിളിക്കുന്നത് ഞാൻ കേട്ടതാണ്.

മഴയുടെ മേളപ്പദക്കങ്ങൾക്കിടയിലും അപ്പുറത്തെ വീട്ടിലെ റേഡിയോയിൽ നിന്നും ഒഴുകിവന്ന ഗന്ധർവ്വനാദം ഞാൻ കേട്ടു. ആ പഴയ പ്രണയഗാനം.

പെട്ടെന്ന് മുറ്റത്ത് വീണ്ടും ഒരു ആളനക്കം.
ഞാൻ വേഗം ഓടിചെന്നു.
നനഞ്ഞ് കുളിച്ച ശരീരവുമായി ഒരു പെൺകുട്ടി ഇറയത്ത് കയറി നിൽക്കുന്നു.നനഞ്ഞ മുടിയിഴകൾക്ക് പിന്നിൽ അവളുടെ മുഖം മറഞ്ഞിരുന്നു. കറുപ്പിൽ ചുവന്ന പൊട്ടുകളുള്ള നീളൻ പാവാടയുടെ കസവ് പതിച്ച തുമ്പ് നിലത്ത് നനഞ്ഞമണ്ണിൽ ഇഴഞ്ഞു. ഞാൻ അടുത്തേക്ക് ചെന്നപ്പോൾ അവൾ മുഖമുയർത്തി നോക്കി. ഇരുണ്ട നിറമുള്ള ഒരു മൂക്കുത്തിക്കാരി. ഒട്ടും പരിചയമില്ലാത്ത മുഖം.

ഞാൻ ചുറ്റുമൊന്ന് കണ്ണോടിച്ചതിനു ശേഷം ചോദിച്ചു " ആരാ, മനസ്സിലായില്ല"
"എന്താ മാഷേ പേടിച്ചുപോയോ, ഞാൻ യക്ഷിയും പ്രേതവുമൊന്നുമല്ല"  അതും പറഞ്ഞ് അവൾ ഉറക്കെ ചിരിച്ചു.

"പിന്നെന്തിനാ യക്ഷിയെപ്പോലെ ചിരിക്കുന്നത്?" -അപ്പോൾ അങ്ങനെ ചോദിക്കാനാണ്‌  എനിക്ക്  തോന്നിയത്.

"അതെന്നെയൊന്ന് പ്രശംസിച്ചതാണെന്ന് ഞാൻ വിചാരിച്ചോട്ടെ" അതും പറഞ്ഞ് അവൾ കുറച്ചുകൂടി അടുത്തേക്ക് നീങ്ങിനിന്നു.

എന്നെ അറിയാവുന്ന ആരെങ്കിലും ആയിരിക്കണം. അല്ലെങ്കിൽ ആദ്യം കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ ഒട്ടും കൂസലില്ലാതെ ഇങ്ങനെ സംസാരിക്കില്ലല്ലോ.. പക്ഷേ ഞാൻ കണ്ടിട്ടുള്ളതായിട്ട് ഓർക്കുന്നതേയില്ല.

അവൾ നനഞ്ഞ് തണുത്ത് വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. കയ്യിൽ ഇരുന്ന ബാഗ് നെഞ്ചത്തടക്കിപ്പിടിച്ച് ആകാശത്തേക്ക് നോക്കി, ഈ മഴ എപ്പോൾ തീരും എന്ന ഭാവത്തിൽ ഒരു ദീർഘനിശ്വാസം.

"അല്ല മാഷേ, ഈ വീട്ടിൽ നിങ്ങളല്ലാതെ മറ്റാരുമില്ലേ?" ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ ഉറഞ്ഞുകൂടി വന്ന മൗനം അവളായിട്ടുതന്നെ തകർത്തു.

"ഇതു വഴി പോകുമ്പോഴൊന്നും ആരുടേയും അനക്കമൊന്നും കേൾക്കാറില്ല, അതുകൊണ്ട് ചോദിച്ചതാ."

ഞാൻ ഒന്നും മറുപടി പറഞ്ഞില്ല. 

"എന്താ പേര്‌?"  -ഞാൻ ഒരു സൗഹൃദസംഭാഷണത്തിന്‌ തുടക്കം കുറിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

"പേരയ്ക്ക" ഉടനെ വന്നു മറുപടി- ഒപ്പം വീണ്ടും യക്ഷിച്ചിരി.

"ഓഹോ! നിന്റെ വീട്ടിലെ പെൺകുട്ടികൾക്ക് ഇങ്ങനെയൊക്കെയാണോ പേര്‌? പറയ് വേറെ ആരൊക്കെയുണ്ട് അവിടെ? ..പപ്പായ, കോവയ്ക്ക,..ഹും" എനിക്ക് അരിശം തോന്നി. അങ്ങനെയൊന്നും വേഗം ഇണങ്ങുന്ന ഇനമാണെന്ന് തോന്നുന്നില്ല.

"ഞാൻ കുടയെടുത്തോണ്ട് വരട്ടെ? ഈ മഴ ഇപ്പോഴൊന്നും തോരുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. സന്ധ്യയാകുന്നതിനു മുൻപേ വീട്ടിലെത്ത്" -ഒരു സഹായം വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്ന മട്ടിൽ ഞാൻ പറഞ്ഞു.

"എന്തിനാ മാഷേ കുട? ഈ മഴ ഇത്ര തണുപ്പിച്ച് പെയ്യുന്നത് തന്നെ നമുക്കൊക്കെ അതിൽ നനയാനല്ലേ?"

"പിന്നെന്തിനാ നീ ഇവിടെ കയറി നിൽക്കുന്നത്? നനഞ്ഞ് പോകാമായിരുന്നില്ലേ?" -എനിക്ക് ക്ഷമ കെട്ടു തുടങ്ങി.

"ആകെ ചോദ്യങ്ങളാണല്ലോ?" അവൾ പുഞ്ചിരിയോടെ മുഖം തിരിച്ചു. 

അവളുടെ പുഞ്ചിരി എന്നെ കൂടുതൽ അസ്വസ്ഥനാക്കി.

"പിന്നല്ലാതെ, തണുപ്പും ആസ്വദിച്ച് സുഖമായിട്ടൊന്ന് ഉറങ്ങാൻ കിടന്നപ്പോൾ നീയല്ലേ എന്നെ വിളിച്ചുണർത്തിയത്? എന്നിട്ടിപ്പോ.."

"ആര്‌? ഞാൻ വിളിച്ചെന്നോ? ഞാൻ എന്തിന്‌ മാഷെ വിളിക്കണം? " - അവൾ ഒന്നും അറിയാത്തതുപോല.

അജയാ എന്ന് ഒരു സ്ത്രീശബ്ദം നീട്ടിവിളിച്ചത് ഞാൻ വ്യക്തമായി കേട്ടതാണ്‌. ഇവൾ കള്ളം പറയുകയാണ്‌.

പെട്ടെന്ന് ശക്തമായ ഇടിയും മിന്നലും വന്നു.

ഒരു ഞെട്ടലോടെ അവൾ കാതുകൾ പൊത്തിപ്പിടിച്ചു. ഒരു കയ്യിൽ നനഞ്ഞ കറുത്ത ബാഗ് തൂങ്ങിക്കിടന്നു. ഒരു നിമിഷം കണ്ണുകൾ ഇറുക്കിയടച്ച് അവൾ നിന്നു. നനഞ്ഞ മുടി അവളുടെ കഴുത്തിലും കവിളിലുമൊക്കെ ചിതറിക്കിടന്നു. അവൾ പാവാട തെല്ലൊന്നുയർത്തി മണ്ണ് കുടഞ്ഞ് കളയാൻ ശ്രമിച്ചു. അപ്പോൾ അവളുടെ വെള്ളിപ്പാദസരങ്ങൾ ഞാൻ കണ്ടു.

" ചേറിലും ചെളിയിലുമൊക്കെ കിടന്നു മറിഞ്ഞതുപോലെയുണ്ട്" ഞാൻ കളിയാക്കി. 

"ഹും..അല്ലാതെ മാഷിനെപോലെ ഒരിടത്ത് കുത്തിയിരുന്ന് ഒരു പേനയും പേപ്പറും കിട്ടിയാൽ ചെയ്ത് തീർക്കാവുന്ന പണിയാണോ എന്റേത്?" 

അവളുടെ മറുചോദ്യം എന്നെ തെല്ലൊന്ന് ആശ്ചര്യപ്പെടുത്തി. അപ്പോൾ എന്നെപറ്റി അറിയാം ഇവൾക്ക്. 

"വായിച്ചിട്ടുണ്ടോ എന്റെ കഥകൾ വല്ലതും?" എനിക്ക് ആകാംക്ഷ കലർന്നൊരു രസം വന്നുതുടങ്ങി.

"ഉണ്ട്.. എല്ലാ കഥകളും" - അവൾ മറുപടി പറഞ്ഞു. അത് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവളുടെ മുഖത്ത് ഒരു ആസ്വാദകയുടെ ഭാവം ഞാൻ കണ്ടുവോ?.

" അജയ്ഘോഷ് എന്ന പേരിൽ മാഷ് എഴുതിയിട്ടുള്ള എല്ലാ പുസ്തകങ്ങളും എന്റെ ശേഖരത്തിൽ ഉണ്ട്.അതുപോലെ, ചോദിക്കണമെന്ന് വിചാരിച്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു; എവിടെ നിന്നാ ഈ 'ഘോഷ്' വന്നത്? ചുമ്മാ ഒരു പൊലിപ്പിന്‌ ചേർത്തതാ അല്ലേ?" -ഇത്തവണ അവൾ കൈതണ്ടയിൽ മുഖമമർത്തി ചിരിച്ചു.

അവളുടെ കളിയാക്കൽ എനിക്ക് യാതൊരു ബുദ്ധിമുട്ടും ഉണ്ടാക്കിയില്ല. കുറച്ച് പുസ്തകങ്ങൾ പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെന്നല്ലാതെ ഞാൻ ഇത്രയെങ്കിലും അറിയപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു എന്ന് ഞാൻ വിചാരിച്ചതേ ഇല്ല. അപ്പോൾ എനിക്കും ഉണ്ട് ഒരു ആരാധിക..അങ്ങനെ വിശ്വസിക്കാനാണ്‌ തോന്നുന്നത്. ഓർത്തപ്പോൾ ഉള്ളിൽ അല്പ്പം സന്തോഷം തോന്നി.

" ഞാൻ ഒരു കാര്യം ചോദിച്ചോട്ടെ? ഈ കഥകളെല്ലാം മാഷ് തന്നെ എഴുതിയതാണോ?"

-അവൾ കളിയാക്കിയ മട്ടിൽ എന്നെ നോക്കി കണ്ണിറുക്കി.

"എനിക്കെന്തോ ഇപ്പോൾ അത്രയ്ക്കങ്ങ് വിശ്വസിക്കാൻ തോന്നുന്നില്ല.ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചതുപോലെ ഒരു ബുദ്ധിജീവി ജാഡയൊന്നുമില്ല മാഷിന്റെ സംസാരത്തിൽ"

"അതു ശരി, എഴുത്തുകാരൊക്കെ ബുദ്ധിജീവികളായിരിക്കണം, അവർക്ക് പൊതുവായൊരു മാനറിസം ഉണ്ടായിരിക്കണം എന്നൊക്കെയുണ്ടോ?" ഞാൻ തിരിച്ച് ചോദിച്ചു.

"അങ്ങനെയൊക്കെയാണ്‌ ഒരു നാട്ടുനടപ്പായിട്ട് പലരും കാണുന്നത്" - മേൽക്കൂര പതിച്ചിരിക്കുന്ന ഓടിന്റെ പാത്തിയിലൂടെ ഒഴുകി വരുന്ന മഴവെള്ളം അവൾ കൈക്കുമ്പിളിൽ ശേഖരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. 

"മഴയ്ക്ക് ചിലപ്പോൾ നാണം കലർന്നൊരു സൗന്ദര്യമാ അല്ലേ?" അവൾ ചോദിച്ചു.
"തീർച്ചയായും" -ഞാനും ആ നിമിഷം മഴനോക്കി നിൽക്കുകയായിരുന്നു.

" പക്ഷേ നിങ്ങൾ കഥാകാരന്മാരെല്ലാം കൂടി പ്രണയമെന്നും ഗൃഹാതുരത്വമെന്നുമൊക്കെ വിളിച്ച്   വിളിച്ച് അതിന്റെ നിറം മങ്ങിത്തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ടോ എന്നെനിക്ക് ചിലപ്പോൾ സംശയം തോന്നാറുണ്ട്.. അത്തരം മൃദുലവികാരങ്ങളെ നിങ്ങളൊക്കെച്ചേർന്ന് കഴുത്തിനുപിടിച്ച് ക്ളീഷേയുടെ ചവറ്റുകുട്ടയിലേക്ക് വലിച്ചെറിയുകയല്ലേ .."

ഗൗരവതരമായ ഒരു വിമർശനം നടത്തിയതുപോലെ ആയിരുന്നു അവളുടെ ഭാവം. മറുപടി ഞാനൊരു പുഞ്ചിരിയിലൊതുക്കി.

മഴയത്ത് കിടന്നൊരു തടിക്കഷ്ണത്തിൽ കൂണുകൾ മുളച്ച് പൊന്തിനിന്നിരുന്നു. അവയ്ക്കിടയിൽ നിന്ന് ഒരു തവളക്കുഞ്ഞ് പുറത്തേക്ക് ചാടി എങ്ങോട്ടോ പോയി മറഞ്ഞു. 

ഒരു നിമിഷം അത് നോക്കിനിന്നതിനു ശേഷം അവൾ തുടർന്നു.

" എന്തിനാണ്‌ ഈ മഴക്കാലത്ത് ഇവിടെ വന്ന് ഈ അജ്ഞാതവാസം? പുതിയ ഒരു കഥ ഉണ്ടെന്നു തോന്നുന്നു മാഷിന്റെ മനസ്സിൽ"

"ഉം" ഞാനൊന്ന് മൂളിയതേ ഉള്ളൂ, അതൊരു രഹസ്യമാക്കി വയ്ക്കാനാണ്‌ എനിക്കിഷ്ടം എന്നത് കൊണ്ട്.

" എന്താ കഥ, കേൾക്കട്ടെ" - എനിക്ക് അവളുടെ ചോദ്യം ഒട്ടും ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല.

" അതിപ്പോഴെങ്ങനെയാ പറയുക? പുസ്തകമായി വരുമ്പോൾ വാങ്ങി വായിക്ക്"

" പറയൂ മാഷേ..എന്താ കഥ?" - അവൾ ഒരു കൊച്ചുകുട്ടിയെപ്പോലെ വാശി പിടിച്ചു.

" നിന്നെപ്പോലെ തലതിരിഞ്ഞ ഒരു പെണ്ണിന്റെ കഥയാണ്‌" അങ്ങനെയൊരു കള്ളം പറഞ്ഞ് അവളുടെ വായടയ്ക്കേണ്ടിവന്നു. ഞാൻ പറഞ്ഞതുകേട്ട് അവൾ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.

പെട്ടെന്ന് അവളുടെ കയ്യിലിരുന്ന ബാഗ് താഴെവീണു. ഞാൻ അതെടുത്ത് അവളുടെ കയ്യിൽ തിരികെ വച്ചു കൊടുത്തു. ബാഗിന്റെ വലിപ്പത്തെ അപേക്ഷിച്ച് അതിന്‌ ഭാരം കൂടുതൽ തോന്നി. " അയ്യോ എന്റെ പുസ്തകങ്ങളൊക്കെ നനഞ്ഞു എന്നാ തോന്നുന്നത്" അവൾ വിഷമത്തോടെ പറഞ്ഞു.

" പുസ്തകങ്ങളാണോ ബാഗിൽ..എന്തൊക്കെയാ?" 

" എല്ലാം ഉണ്ട് മാഷേ, ഭഗവത്ഗീത മുതൽ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് മാനിഫെസ്റ്റോ വരെ" 

ഞാൻ ഒരല്പ്പം അമ്പരന്നു നിന്നു.

ഒരു പിടിയും കിട്ടുന്നില്ല ഇവളെ. ആദ്യം കണ്ട ആ കുറുമ്പുകാരിയും ഇപ്പോൾ ഇതാ.. എന്താണ്‌ ഇവൾ യഥാർത്ഥത്തിൽ? എനിക്ക് മനസ്സിലാവുന്നതേയില്ല.

" കുട്ടാ ഇതാ ചായ.." അപ്പുറത്തുനിന്ന് നാരായണേട്ടന്റെ വിളി വന്നു. ഞാൻ ഇവിടെ ഉള്ളപ്പോഴൊക്കെ അയാളാണ്‌ ഒരു സഹായം. അച്ഛന്റെ പഴയ ഒരു സുഹൃത്തായിരുന്നു കക്ഷി.

" നിനക്ക് വേണോ ചായ?"  ഞാൻ ചോദിച്ചു.

" വേണ്ട, ചായയും കാപ്പിയുമൊന്നും ഞാൻ കുടിക്കാറില്ല . മാഷ് പോയി കുടിച്ചിട്ടു വാ." 

അഞ്ചുമണി കഴിഞ്ഞാൻ ഒരു ചായ പതിവുള്ളതാണ്‌ . അതില്ലെങ്കിൽ ഒരു ജീവനില്ലാത്ത അവസ്ഥയാണ്‌. പിന്നെ എഴുത്തും ചിന്തകളും ഒന്നും വരില്ല. ചായ എടുത്തുകൊണ്ടുവന്ന് ഇവിടെ നിന്ന് കുടിക്കാം എന്ന് ഞാൻ തീരുമാനിച്ചു. പുറത്തിങ്ങനെ നിന്ന് തണുക്കാതെ അകത്തു കയറിയിരിക്കൂ എന്നവളോട് പറയണമെന്ന് തോന്നി, അടുത്ത നിമിഷത്തിൽതന്നെ അത് വേണ്ടെന്നുവച്ചു.

എങ്കിലും പോകാൻ തിരിഞ്ഞപ്പോൾ ചോദിക്കാതിരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല-
" ഇനിയെങ്കിലും പറഞ്ഞുകൂടെ പേരെന്താണെന്ന്?"

" നിർമ്മല"  -വളരെ സൗമ്യമായിരുന്നു മറുപടി. അപ്പോൾ അവളുടെ പുഞ്ചിരിക്ക് ഒരു പ്രത്യേക സൗന്ദര്യം തോന്നി .

അടുക്കളഭാഗത്തു കൂടി വന്ന് ചായകൊണ്ടു വച്ചതിനുശേഷം നാരായണേട്ടൻ പോയിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. തൂക്കുപാത്രത്തിൽ നിന്ന് ഒരു ഗ്ളാസ്സ് ചായ പകർന്നെടുത്ത് ഞാൻ വേഗം വീടിന്റെ മുൻഭാഗത്തേക്ക് ഓടിചെന്നു.

നിർമ്മലയെ അവിടെ കാണുന്നില്ല!!!
'എവിടെ പോയി?'
ഞാൻ ചുറ്റുപാടും ഒന്ന് നടന്നു നോക്കി. ഇല്ല, അവൾ അവിടെയെങ്ങും ഇല്ല.

മഴയ തോർന്നുതുടങ്ങിയതു കൊണ്ട് വേഗം പോയതായിരിക്കും! എന്നാലും എന്നോടൊന്ന് പറഞ്ഞിട്ടു പോകാമായിരുന്നു അവൾക്ക്.
അവളുടെ കാല്പാടുകൾ പോലും മുറ്റത്ത് കാണാനില്ല.

ഞാനാകെ അസ്വസ്ഥനായി.
പുമുഖത്തിട്ടിരുന്ന ചൂരൽക്കസേരയിലേക്കിരുന്ന് പിന്നിലേക്ക് തലചായ്ച്ചു. കഴിഞ്ഞ കുറച്ചു നിമിഷങ്ങൾ ഞാൻ മറ്റൊരാളായിരുന്നതുപോലെ,  കുറേ വർഷങ്ങൾ പിന്നോട്ട് പോയതുപോലെ ഒരു തോന്നലായിരുന്നു. കുറച്ച് നിമിഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് മാത്രം പരിചയപ്പെട്ട ഒരു പെൺകുട്ടി എങ്ങനെയാണ്‌ എന്നെ അങ്ങനെയങ്ങ് മാറ്റിയെടുത്തത്?

-അവൾ എനിക്ക് അപരിചിതയല്ല, എനിക്കുറപ്പാണ്‌!

ഓർമ്മകളിലൂടെ ഒന്ന് പരതാനുള്ള ബോധപൂർവ്വമായ ശ്രമം ഫലിച്ചില്ല. അതല്ലെങ്കിലും അങ്ങനെയാണ്‌; ഓർമ്മകളുടെ പുഴയൊഴുകിയിരുന്ന വഴികളിൽ ചിലപ്പോൾ മണൽത്തിട്ടകൾ മാത്രമാവും.അതിലൂടെ ഓടിക്കിതച്ച് കാലുകൾ തളരും.

എന്തായാലും അകത്ത് അച്ഛന്റെ മുറിയിലേക്ക് പോയി ഒന്ന് തിരയാൻ ഞാൻ തീരുമാനിച്ചു.
അച്ഛന്റെ മരണശേഷം ഇടയ്ക്കിടെ വൃത്തിയാക്കാനായി മാത്രമേ ആ മുറി തുറക്കാറുള്ളൂ. എല്ലാ സാധനങ്ങളും വളരെ നന്നായി അടുക്കി വച്ചിട്ടുണ്ട്. അതുകൊണ്ട് പഴയ ആൽബങ്ങൾ കണ്ടുപിടിക്കാൻ എളുപ്പമായിരുന്നു. അച്ഛന്റെ കൽക്കട്ടാജീവിതത്തിന്റെ തിരുശേഷിപ്പുകളെന്ന് പറയാവുന്ന ചില ഫോട്ടോ  ആൽബങ്ങൾ എന്റെ പല കഥകൾക്കും പ്രചോദനമായിട്ടുണ്ട്.
ബന്ധുക്കളുടേയും സുഹൃത്തുക്കളുടേയും ഫോട്ടോകൾ പ്രത്യേകം പ്രത്യേകം ആൽബങ്ങളിലായി വേർതിരിച്ചിരുന്നു. അവയെല്ലാം എടുത്ത് മറിച്ചുനോക്കി. നിർമ്മലയുടെ മുഖവുമായി സാമ്യമുള്ള ഒരാളെ പോലും അവയിൽ കണ്ടില്ല.

വെള്ളിക്കൊലുസിട്ട പാവാടക്കാരി- എനിക്കറിയാം അവളെ.
ഓർമ്മകളുടെ മാറാലമൂടിയ അറകളിലെങ്ങോ ബന്ധനസ്ഥയായി അവളുണ്ട്. അവളിലേക്കെത്താൻ ഏത് വഴിയാണ്‌ ഞാൻ തേടേണ്ടത്?

നാരായണേട്ടനെ വിളിച്ച് അവളെയൊന്നു കാണിക്കേണ്ടതായിരുന്നു, എങ്കിൽ ചിലപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിന്‌ ആളെ തിരിച്ചറിയാൻ കഴിഞ്ഞേനേ. ഒന്നും അപ്പോൾ ഓർത്തില്ല.
ഞാനാകെ നിരാശനായിത്തുടങ്ങി.

പകുതി ചായ കുടിച്ചതിനു ശേഷം ഗ്ളാസ് നിലത്ത് വച്ചിട്ട് പെട്ടെന്നെന്തോ ഓർത്തതുപോലെ ഞാൻ മുകളിലെ നിലയിലേക്കോടി. അടച്ചിട്ടിരുന്ന  പഴയ ലൈബ്രറി തള്ളിത്തുറന്നു. മൂലയിൽ വച്ചിരുന്ന ചില്ലലമാരിക്കു മുകളിൽനിന്ന്  പഴയ ഡയറികൾ വലിച്ച് താഴെയിട്ടു. അതിൽ നിന്നും പൊടി പറന്ന് അവിടമാകെ വ്യാപിച്ചു. തലച്ചോറ് ഊരിത്തെറിച്ചതുപോലെ ശക്തിയായി ഞാനൊന്ന് തുമ്മി. അടുത്ത നിമിഷത്തിൽ തന്നെ അസ്വസ്ഥതയൊക്കെ മറന്ന് ഞാൻ നിലത്തു നിന്ന് ആ ഡയറികൾ പെറുക്കിയെടുത്തു. മൂക്ക് പൊത്തിപ്പിടിച്ച് ഭിത്തിയിലേക്കൊന്നടിച്ച് പൊടി കളഞ്ഞു.
എന്നിട്ട് അവയോരോന്നുമെടുത്ത് ഞാൻ മറിച്ചു നോക്കി. അക്ഷരങ്ങളും വാക്കുകളും വാചകങ്ങളും ഖണ്ഡികകളും താളുകളും കടന്ന് എന്റെ കണ്ണുകൾ ഭ്രാന്തമായൊരു ആവേശത്തോടെ അലഞ്ഞു നടന്നു.
ഒടുവിൽ ഞാൻ കാത്തിരുന്നത് എന്റെ കണ്ണുകൾ കണ്ടെത്തി. വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപൊരു അവധിക്കാലത്ത് ഇവിടെ വന്നപ്പോൾ ഞാൻ എഴുതിത്തുടങ്ങി പാതിവഴിയിൽ ഉപേക്ഷിച്ച ആ കഥ. ഇരുണ്ട നിറമുള്ള, വെള്ളിക്കൊലുസിട്ട പാവാടക്കാരി കാച്ചെണ്ണയുടെ മണവുമായി അന്ന്  ഇവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നു. പിന്നെ എന്തുകൊണ്ടോ എന്റെ തൂലിക അവളെ മറന്നുപോയി. ഇനിയൊരിക്കലും തിരിച്ചുവരില്ലെന്നു കരുതി അടക്കം ചെയ്ത  ഭാവനകളുടെ ശവക്കല്ലറ തുറന്ന് വർഷങ്ങൾക്കുശേഷം അവൾ ഉയർത്തെഴുന്നേറ്റിരിക്കുന്നു.

ആഘോഷിക്കണം ഇതെനിക്ക്..
ഏതോ ഒരു ഊർജ്ജം എന്നിൽ ആവാഹിക്കപ്പെടുകയായിരുന്നു. വേഗം എന്റെ മുറിയിലേക്കെത്തി തുറന്ന ഡയറി മേശപ്പുറത്തു വച്ചു, പേന കയ്യിലെടുത്തു. ഞാൻ പോലും അറിയാതെ എന്റെ വിരലുകൾക്കിടയിൽ ചലിക്കുന്ന പേനയിൽ നിന്നും നീലമഷി അക്ഷരങ്ങളായി കടലാസിലേക്ക് പതിഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.

ആ കഥയ്ക്ക് ശീർഷകം പണ്ടേ ഇട്ടിരുന്നു എന്ന് ഞാൻ അപ്പോൾ മാത്രമാണ്‌ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്- 'നിർമ്മല'- ആ അക്ഷരങ്ങൾക്കു ചുറ്റും പ്രഭ ചൊരിഞ്ഞുകൊണ്ട് ചെറുമിന്നാമിന്നികൾ പറക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി.

അപ്പോൾ മനസ്സാകെ ശാന്തമായിരുന്നു. ഞാൻ ജനാല പതിയെ തുറന്നു. പുറത്ത് നേരിയ നിലാവ് ഉറക്കംതൂങ്ങി നില്പ്പുണ്ടായിരുന്നു.

----------------------------------------